Πολλές φορές είχαμε την θέληση να βοηθήσουμε κάποιο και ακόμη πολύ περισσότερες είναι οι φορές που εμείς περιμέναμε βοήθεια από κάποιο. Η βοήθεια αυτή μπορεί να είναι υλική- σε λεφτά ή σε είδος- η μη υλική, ψυχολογική ή κοινωνική στήριξη ή εξυπηρέτηση.
Όλες αυτές οι βοήθειες όπως είδαμε έχουν δύο πλευρές- αυτή που δίνει και αυτή που παίρνει και έχει μεγάλη σημασία σε ποια πλευρά είμαστε.
Αν είμαστε στην πλευρά που παίρνει, αυτό σημαίνει πως έχουμε εκφράσει την ανάγκη μας κάπου- σε γνωστούς, φίλους, συγγενείς, σε οργανώσεις, στην εκκλησία, στον δήμο, στο κράτος και περιμένουμε να πάρουμε.
Για μας και πιθανόν στους δικούς μας να μην είναι εύκολη από συναισθηματικής πλευράς στιγμή, γιατί μας αναγκάζει να αποκαλύψουμε τις ανάγκες μας και αυτές με την σειρά τους,μαρτυρούν την κατάσταση μας, κάτι που θα πεθυμούσαμε να κρατήσουμε για τον εαυτό μας, γιατί μας μειώνει νομίζουμε,ενώπιον των άλλων, αλλά και την ίδια μας την αυτοεκτίμηση.
Το πιο δύσκολο όμως σημείο είναι η μεγάλη υποχρέωση που αναλαμβάνουμε απέναντι σ' αυτούς που ζητούμε βοήθεια και την παίρνουμε.
Μόνο αν είμαστε παντελώς αναίσθητοι και αυτό το τελευταίο δεν μας απασχολεί καθόλου, αλλά αν υπάρχει αυτό και το έχουμε εκδηλώσει φανερά, ή οι άλλοι το έχουν αντιληφθεί, πολύ δύσκολα θα μπορούμε να πείσουμε κάποιο να μας δώσει την βοήθεια του.
Αν δούμε τώρα τα πράγματα και από την άλλη πλευρά. Αν εμείς είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ή δώσαμε κάποιας μορφής βοήθεια. Σίγουρα το αίσθημα εδώ είναι πολύ καλό, γιατί όταν προσφέρεις παίρνεις. Παίρνεις ικανοποίηση, ευχαρίστηση και ενώ στην ουσία δεν περιμένεις να πάρεις κάτι, έρχεται μόνο του.
Εδώ δυστυχώς τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα και εξαρτώνται σε μεγάλο σημείο από τον τρόπο που θα δώσουμε την βοήθεια, γιατί παρά την καλή μας θέληση, μπορεί να πληγώσουμε τον άλλο που έχει ανάγκη.
Πρώτο μας μέλημα είναι να αναρωτηθούμε αν υπάρχει «αίτημα» από δικής του πλευράς.
Δηλαδή, δεν μπορούμε επειδή είδαμε ότι υπάρχει ανάγκη να πάμε ακάλεστοι και να την προσφέρουμε. Αν αντιληφθήκαμε κάτι και νομίζουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε, το μόνο που θα κάνουμε είναι να βρούμε τον τρόπο να εκφράσουμε την ετοιμότητα μας για βοήθεια και αν η άλλη πλευρά την έχει ανάγκη να την εκφράσει και αν την αποδεχτεί, τότε θα προχωρήσουμε να την εκπληρώσουμε.
Τότε η βοήθεια μας θα εκτιμηθεί και δεν θα θεωρηθεί κάποια πράξη υπεροψίας από δικής μας πλευράς , ή υποτιμητική για την αξιοπρέπεια αυτών που την ζητούν.
Τότε θα είναι χρήσιμη...
Και όχι μόνο. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να δώσουμε στην άλλη πλευρά την δυνατότητα και την ευκαιρία να αποδεσμευτεί από την υποχρέωση που την βάζουμε ή να προσπαθήσουμε να μην φανεί με κανένα τρόπο πως περιμένουμε εξόφληση της βοήθειας που δίνουμε..
Υπάρχει μια κουβέντα που λέει πως «πρέπει να φοβάσαι από αυτούς που έχεις ευεργετήσει»... και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Η ψυχολογική εξήγηση είναι πως όταν δίνουμε, στον εγκέφαλο μας μαζεύονται πολλά θετικά συναισθήματα... (έχουμε να παίρνουμε...)
Όταν παίρνουμε βοήθεια μπορούμε να νοιώσουμε ευχαρίστηση, αλλά τα συναισθήματα μας για την πράξη και για αυτούς που μας κάλυψαν τις ανάγκες μας, είναι αρνητικά...(έχουμε να δίνουμε...)
Ειδικά αν αυτό είναι φυσικό πρόσωπο, το οποίο συναντούμε και παρόλο που δεν μας το δείχνει εμείς πιστεύουμε πως μας θεωρεί χρόνιους πιστωτές του..
Είναι γιαυτό που σε κάθε μας καλή πράξη αυτό που μετρά είναι, εκτός από την κάλυψη των πραγματικών αναγκών που δίνομε με την βοήθεια μας, το πιο σπουδαίο σημείο είναι το ψυχολογικό αντίκτυπο της προσφοράς μας ή της αποδοχής της...
Ναι μεν να βοηθούμε και να βοηθιόμαστε...
Αλλά, με την προϋπόθεση πως όλοι στο τέλος θα νοιώθουν καλά...